شايد شما هم تا به حال به اين مسئله فكر كرده باشيد كه با وجود اهميتي كه مسئله مهدويت و منجي آخرالزمان يعني امام زمان (عج)دردين اسلام دارد، پس چرا نامي از آن حضرت در قرآن نيامده است.
اگر به قرآن مراجعه كنيد، مي بينيد خداوند بارها و بارها، از پيامبران گذشته، حتي افرادي كه پيامبر هم نبودند، اما كارهاي ارزش مندي انجام داده يا شخصيت هاي مهم و ارزش مندي بودند، نام برده است، اما نامي از امام زمان (عج)و قيام او نبرده و به اين مسئله مهم در قرآن اشاره اي نشده است.
در اين مقاله قصد داريم به سوالاتي در اين باره بپردازيم :

شيوه قرآن

براي پاسخ به اين پرسش بايد به شيوه بيان قرآن در پرداختن به معارف و مسائل ديني، نگاهي بياندازيم.
كساني كه با قرآن آشنايي دارند، مي دانند قرآن كتابي براي بيان همه چيز نيست و چه بسا در مورد يك چيز به ظاهر ساده، توضيح مفصلي بدهد، اما درباره مسئله مهمي مانند نماز جز چند آيه مختصر، هيچ نامي نمي برد. حتي در قرآن كمترين توضيح و تبييني در مورد كيفيت خواندن نماز و شرايط و واجبات و حتي ركعت هاي نماز و مانند آن وجود ندارد. در نتيجه اين مسئله دليل بر بي اهميتي يك مسئله يا اهميت فوق العاده مسئله اي ديگر نيست.
پس نام نبردن از امام مهدي (عج) همانند نام نبردن از ساير امامان معصوم است كه به هيچ وجه دليل بر بي اهميتي اصل امامت و جايگاه امامان ما نيست.

نام يا آرمان

نام امام زمان (عج) به صراحت در قرآن نيامده، اما حقيقت مهدويت و نجات نهايي بشر از دست ظالمان و زورگويان عالم و برقراري حكومت عدل جهاني كه آرمان نهايي آن حضرت است، مسئله اي است كه به صراحت در قرآن به آن اشاره شده است.
خداوند در قرآن مي فرمايد :«همانا در زبور بعد از ذكر (تورات ) نوشتيم كه : بندگان شايسته ام وارث (حكومت ) زمين خواهند شد ».(1)
يا در جاي ديگري مي فرمايد :«ما مي خواهيم بر مستضعفان زمين منت نهيم و آنان را پيشوايان و وارثان روي زمين قرار دهيم ».(2)
با دقت در اين آيات و مانند آن ها، به روشني در مي يابيم كه قرآن به صراحت از نجات بشر در آخر الزمان و برقراري حقيقت و عدالت خبر داده است و اين چيزي جز همان حقيقت قيام منجي آخر الزمان، حضرت مهدي (عج)نيست.
سوال اين جاست كه چرا خداوند در كنار اين مطالب، نام حضرت را هم به صراحت نبرد تا ابهام ها و ترديدها برطرف شود و يقين و ايمان همه بيشتر شود ؟
در پاسخ به اين سوال ها بايد روش هاي قرآن در معرفي انسان هاي خوب و وارسته را بيان كنيم. قرآن براي شناساندن اين گونه افراد، از سه راه استفاده كرده است :
نخستين راه، آوردن نام شخصيت مورد نظر است كه بارها در قرآن از اين شيوه استفاده شده است. مانند :«نيست محمد مگر فرستاده اي كه پيش از او هم فرستادگاني وجود داشتند ؟».(3)يا «ياد كن در اين كتاب، مريم را».(4)
شيوه دوم، بيان تعدادي افراد خاص است، بدون ذكر نام و نشان آن ها، قرآن از سرپرست هاي بني اسراييل با عدد نام مي برد، بدون آن كه توضيحي از نام و شخصيت آن ها بدهد. مانند «و از بني اسراييل دوازده سرپرست برانگيختيم ». (5)
راه سوم، شناساندن ويژگي هاي فرد است كه بهترين راه معرفي است، زيرا اين شيوه راه را بر سودجويان مي بندد، چون نام جعلي درست كردن و خود را هم نام يك فرد كردن، آسان است ؛ ولي ويژگي هاي هر فرد، مخصوص اوست و قابل تشابه و جعل نيست.
اين شيوه اي است كه بارها قرآن كريم از آن استفاده، و براي نمونه، اهل بيت را در آيه هاي تطهير، مباهله، ولايت (6)و... با اين روش معرفي كرده است. امام مهدي (ع)نيز در قرآن با اين روش معرفي شده است.

حضرت مهدي (عج)در آيات قرآن

امامان معصوم، مفسران قرآن هستند و توضيح دقيق و تفسير كامل قرآن را بايد از زبان و بيان آن ها دريافت كرد. با مراجعه به روايات معصومان مي بينيم كه در قرآن آيات بسياري وجود دارد كه در ظاهر، عادي و معمولي به نظر مي رسد، اما در حقيقت اشاره به امام زمان (عج)، ياران او و قيام آن حضرت داد.
تا جايي كه برخي علما، مجموع اين آيات را 132 آيه مي دانند كه در مورد هر كدام، يك يا چند روايت در تبيين كيفيت ارتباط آيه با آن حضرت مهدي (عج)، نقل شده است.
دراين جا به ذكر چند روايت بسنده مي كنيم :
امام صادق (ع) درباره اين آيه كه « او كسي است كه رسولش را با هدايت و آيين حق فرستاد، تا آن را بر همه آيين ها غالب گرداند، هر چند مشركان كراهت داشته باشند ».(7)فرمود : «به خدا سوگند ! هنوز تأويل اين آيه نازل نشده است و تا زمان قيام قائم (عج)به پا خيزد، هيچ كافر و مشركي نمي ماند، مگر آن كه خروج او را ناخوشايند مي شمارد.»(8)
امام باقر (ع)درباره آيه شريفه «بگو حق آمد و باطل از بين رفت، همانا باطل نابود شدني است »، (9)فرمود :«زماني كه قائم (ع) قيام نمايد، دولت باطل از بين خواهد رفت.»(10)
امام سجاد (ع)زماني كه اين آيه شريفه را قرائت كرد كه «خدا به مومنان و شايستگان شما وعده داده كه آنان را در زمين هم چون پيشينيان خلافت بخشد و دين مورد رضايت خود را براي آنان تمكين و اقتدار دهد و ترس آنان را به امنيت تبديل كند تا مرا بپرستند و شرك نورزند »،(11)فرمود :«به خدا سوگند ! آنان شيعيان ما اهل بيت هستند، خداوند - آن خلافت در زمين و اقتدار بخشيدن به دين را - به وسيله آنان و به دست مردي از ما، كه مهدي اين امت است، تحقق خواهد داد ».(12)

دو نكته مهم

در كنار همه آن چه ذكر شد، دو نكته مهم را نبايد از ياد برد كه شايد دليل نام نبردن از امام زمان (عج) و حتي ساير امامان در قرآن باشد و آن اين است كه خداوند وعده داده، قرآن را از هر نوع تحريف و تغيير حفظ كند.(13)
خداوند مي تواند اين كار را از طريق معجزه و قدرت بي نهايت خود انجام دهد، اما خواسته از راه طبيعي و عادي اين كار صورت پذيرد و به همين خاطر زمينه هاي هر نوع تحريف و تغيير و دست بردن مغرضانه را از بين برده است.
در حقيقت اگر بنا بود نام امامان معصوم به خصوص امام زمان (عج) به صراحت در قرآن برده شود، احتمال اين كه دشمنان اهل بيت در طول تاريخ در نسخه هاي قرآن دست ببرند و اين آيات را تغيير دهند، بسيار زياد بود و به همين دليل خداوند تنها به ذكر ويژگي هاي آنان بسنده كرده است.
از طرف ديگر، قرآن، كتاب هدايت و وسيله اي براي رشد و تكامل بشر است و هيچ رشد و تكاملي اتفاق نمي افتد، مگر از راه آزمون و امتحان. به همين خاطر ذكر نشدن نام امامان معصوم در قرآن، زمينه اي مهم براي آزمودن مسلمان هاست كه آيا آن ها به روايات متعدد و شواهد و قرائن مختلف ايمان مي آورند يا به خاطر برخي احتمال ها و ترديدها و تنها به بهانه ذكر نشدن نام اين بزرگواران از اظهار حقيقت و ايمان به واقعيت خودداري مي كنند.

پي نوشت:

1.سوره انبيا، آيه 105.
2.سوره قصص، آيه 5.
3.سوره آل عمران، آيه 144.
4.سوره مريم، آيه 16.
5.سوره مائده، آيه 12.
6.سوره احزاب، آيه 32؛ سوره آل عمران، آيه 61؛
7.سوره توبه، آيه 105.
8.شيخ صدوق،كمال الدين و تمام النعمه، ج 2، ص 670.
9.سوره اسراء، آيه 81.
10.الروضه، آيه 287.
11.سوره نور، آيه 55.
12.تفسير عياشي، ج 3، ص 136.
13.سوره حجر، آيه 9.

منبع: نشريه انتظار نوجوان، شماره 66